Teknolojinin getirdiği tembellik sonrası

Yeşilin en anlam bulduğu yerde bir ormanda olsa ruhum , bedenim betonlarda sabit kalsa . Bedensel acılardan ırak bir şekilde yaşasam ormanlarda .

Rahatlasam biraz ve huzur ile buluşsam oralarda .

Uykum var . Bir kır çiçeğine sarılıp uyuyabilirimde . Yeterki bedenim gelmesin benimle . Bir yılanın yuvasındada uyayabilirim bedenim olmadığı sürece yanımda .

Ağır geliyor artık beden bana . Ve sanıyorum ki bu beden ağırlığı sadece benim başıma bela değil . Tüm dünya bundan müzdarip vaziyette . Vakti zamanında okuduğum bir kitapta bedenlerin sayısallaştırılmasından bahsetmişlerdi . Ne kadarda umut etmiştim böyle birşeyin varoluşunu bir gün görebileceğimden . Yazık . Sadece zavallı bir beden mahkumunun umutları bunlar .

Rakam olmak bir varlık olmaktan daha kolay olsa gerek diye düşünüyorum . Yanına başka rakamları kattıkça sadece çoğalmak . Oysaki insanken bu daha zor .

Yorgunum ve düşüyorum . Kanatlar istiyorum ama sonra vazgeçiyorum onlarında bir varlık olduklarını düşününce . Bildiğiniz anlamda yok olmak istemiyorum . Var olmak ama zor olmamak istiyorum .

Tembelleşiyorum galiba . Peki bunun suçlusu ben miyim ? Hiç sanmıyorum .