Üzüntüsü aynı
Sen gibi kokan bir dünya istedim hep üzerinde yaşayabileceğim . Kokusunda uyuyabileceğim sessizliğinde dinlenebileceğim ve en büyük gürültüsünde eğlenebileceğim . Korkularıyla baş edebileceğim bir dünya istedim hep seninle birlikte paylaşabileceğim . Belki sana çok benzediğinden sevmek istemiyeceğin bir dünya istedim . Ve galiba bu dünya seni bunalttı ve sen bu yüzden gittin . O gülüşlerini ve bana seslenişlerini unutmadım . Unutamadım çünkü bu dünya bana hep senin bana seslendiğin gibi seslendi . Bu dünya beni sensiz bırakmadı.
Senin buradan gidişin bana sadece senin bir başka yere taşınman gibi geldi. Üzüntüsü aynı. Seni görmeme kuralıyla aynı. Senden geriye kalan sadece dostlar. Ve ben onları da sildim hayatımdan belki sadece hepsi seni hatırlattığı için. Daha az aradım daha az gördüm onları. Ve sensizliği hatırlatmadım kendime.
İsmine sadakat mı dersin yoksa başka bir şey mi bilmiyorum . Belki bir manyak gibi bir obsesif gibi geliyorumdur sana . Takıntılı olduğum sen değilsin sensizlik . Sensizlikten öyle korkuyorum ki senin varoluşuna sığınıyorum. Ve o yüzden kabul etmek istemiyorum senin buralardan gittiğini. Kabul etmek demek sen olmayan bir cümleyi , kokusuz renksiz ve sevimsiz bir hayat ile karşı karşıya kalmam demek. Şimdi senin varlığından kalma sulu boyalar akmaya yüz tutmuş senin üflediğin notalar yerlerini trafik gürültüsüne bırakmaya başlamış. Bu sadece bir rüya seni görebilmeyi umut ettiğim. Benim hayalgücümün iradesi seni kaybetmemeye çalışmam .
Bir gün biliyorum kaybolacaksın tamamen hafızamdan . Elimde olmadan alışacağım yokluğuna ve bir şeylerin eksik olduğunu anımsasam da ne olduğunu daha doğrusu sen olduğunu anımsayamıyacağım . Ve o gün yüzümdeki çizgilerin sayısı mı daha fazla yoksa saçlarımda ki aklar mı diye düşüneceğim . Ve bir gün bende gideceğim bir yerlere sanki Paris’e taşınırmışcasına. Ve kim bilir belki yine aynı çatal takımını kullanacağız ve o zaman hatırlayacağım seni. Benim eksik parçamı.
Senin buradan gidişin bana sadece senin bir başka yere taşınman gibi geldi. Üzüntüsü aynı. Seni görmeme kuralıyla aynı. Senden geriye kalan sadece dostlar. Ve ben onları da sildim hayatımdan belki sadece hepsi seni hatırlattığı için. Daha az aradım daha az gördüm onları. Ve sensizliği hatırlatmadım kendime.
İsmine sadakat mı dersin yoksa başka bir şey mi bilmiyorum . Belki bir manyak gibi bir obsesif gibi geliyorumdur sana . Takıntılı olduğum sen değilsin sensizlik . Sensizlikten öyle korkuyorum ki senin varoluşuna sığınıyorum. Ve o yüzden kabul etmek istemiyorum senin buralardan gittiğini. Kabul etmek demek sen olmayan bir cümleyi , kokusuz renksiz ve sevimsiz bir hayat ile karşı karşıya kalmam demek. Şimdi senin varlığından kalma sulu boyalar akmaya yüz tutmuş senin üflediğin notalar yerlerini trafik gürültüsüne bırakmaya başlamış. Bu sadece bir rüya seni görebilmeyi umut ettiğim. Benim hayalgücümün iradesi seni kaybetmemeye çalışmam .
Bir gün biliyorum kaybolacaksın tamamen hafızamdan . Elimde olmadan alışacağım yokluğuna ve bir şeylerin eksik olduğunu anımsasam da ne olduğunu daha doğrusu sen olduğunu anımsayamıyacağım . Ve o gün yüzümdeki çizgilerin sayısı mı daha fazla yoksa saçlarımda ki aklar mı diye düşüneceğim . Ve bir gün bende gideceğim bir yerlere sanki Paris’e taşınırmışcasına. Ve kim bilir belki yine aynı çatal takımını kullanacağız ve o zaman hatırlayacağım seni. Benim eksik parçamı.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)